Niewolnik marzenia

Ta historia zaczyna się w pewne deszczowe popołudnie, w starej, zagraconej kawalerce, gdzieś na obrzeżach jednego z tych wielkich miast. A wielkie miasta to dobre miejsce na wielkie marzenia. Wielkie marzenia z kolei mogą wynieść na piedestał lub rozbić o dno. Jego z pewnością takie były. Żył dla nich, odkąd pamiętał. Zawsze był ponad tą wrzeszczącą, uganiającą się za piłką od rugby hałastrą. Matka zresztą ciągle powtarzała, że był zbyt chorowity, żeby brać udział w tak brutalnych grach. Do prymusów też nie należał. Dla innych był nikim, ale dla siebie wszystkim, bo nigdy nie sądził, że mogłoby być inaczej. Gdy dostał promocję do jedenastej klasy, zauważył, że coś jest nie tak. Przypięli mu łatkę odludka, co – nawiasem mówiąc – było prawdą. W życiu nie poszedł na żadną imprezę, chociaż nieraz widział zataczających się kolegów, przechodzących obok jego domu w godzinach, jakby to ująć, wieczornych. Mój Boże, nawet nie pamiętał ich imion, chociaż znali się ponad cztery lata. Nie umiał się przemóc, by zacząć troszczyć się o tak prozaiczne rzeczy, jak choćby własna reputacja – po prostu nie potrafił. Mimo to, starał się. Pamiętał, jak kiedyś podszedł do jednej dziewczyny. Uznał, że z kobietą pójdzie łatwiej. Do tej pory śmiał się z zażenowaniem ze swojej głupoty. W każdym razie nie skończyło się to zbyt dobrze. Więcej już nie próbował. Uznał, że skoro przypadła mu rola wyrzutka, to trzeba się z nią pogodzić i zająć rzeczami wyższymi. Bo w końcu do nich został stworzony, prawda?

I takim zbiegiem okoliczności skończył tutaj, na przedmieściach Nowego Jorku, ze słabą, na wpół wypitą kawą w ręce, siedząc w swoim wygodnym fotelu. Miał czterdzieści trzy lata. Zbyt wiele na młodzieńczą porywczość i zbyt mało na sędziwą melancholię. Pociągnął spory łyk z kubka. Uch, jakie to słodkie. – Skrzywił się i rozpoczął rutynowe przeglądanie własnych notatek i nanoszenie poprawek. Przygotowywał to już od dawna. Przeczuwał, że będzie to coś wielkiego, projekt, który odmieni jego życie. Pomysł kiełkował w jego głowie już od ponad dziesięciu lat. Tony papierzysk wokół narastały z każdym rokiem i niczym bluszcz przykrywały ściany i podłogę. Odsunął od siebie na wyciągnięcie ręki najnowszą wersję planu fabuły i uśmiechnął się, lekko oniemiały. Tak, to chyba to. Wypuścił głośno powietrze, odchylając się w fotelu. Wreszcie mógł przystąpić do właściwej pracy.

TRZY LATA PÓŹNIEJ

Kolejny ciężki dzień. Życie na zasiłku miało swoje minusy – właściciel znów nękał go o czynsz. Zalegał mu już z poprzednią spłatą, więc teraz pewnie naliczył odsetki. Ten stary pryk wykorzysta każdą sytuację, żeby zarobić. Do tego stłukł w tym tygodniu już trzy talerze i zauważył, że okno w łazience przepuszcza więcej wody niż zwykle. Jak w takim chaosie miał się skupić na tym, co najważniejsze? Zawsze, gdy siadał do pisania, coś mu umykało, czegoś brakowało. Jednego dnia wydawało mu się, że jest pieprzonym geniuszem, a drugiego miał ochotę wyrzucić całą swoją pracę przez balkon. Jednak najczęściej leżał po prostu wyciągnięty na kanapie, z rękoma pod głową, myśląc… W zasadzie o niczym. Ale i o wszystkim naraz. Czasem ogarniały go dziwne ciągoty, nie umiał się zdecydować, choć każdy szczegół był wyjątkowo starannie przemyślany. Samo pisanie szło mu niebywale opornie, jakby jego umysł zamiast otwierać mu różne drzwi i furtki, ukazywać możliwości, pozamykał się przed nim na trzy spusty. Podobno nazywa się to wegetacją literacką, chronicznym brakiem weny. Tak, to chyba to…

KOLEJNE TRZY LATA PÓŹNIEJ

– Nie, ten pomysł jest beznadziejny – stwierdził z bólem. – Ale co się zaczęło, trzeba skończyć.

I znów zaczynał się żmudny proces nastrajania się do pisania, przekonywania samego siebie. Gdy w końcu się do tego zebrał, miał wrażenie, że to, co wychodzi spod jego pióra, wcale nie oddaje tego, co chciał powiedzieć. Jednak bywały i lepsze dni, wtedy siadał i pisał ciurkiem kilkadziesiąt stron. Te chwile dawały mu nadzieję, a także wiarę we własne możliwości. Wynosiły go na wyżyny literackich doznań, udowadniały, że jednak potrafi. Wtedy nie jadł, nie spał i nie pił, wykorzystując jak najlepiej dobrą passę. Wpadał w istny twórczy szał. Gdy ekstaza się kończyła, znów doznawał załamania. Jego życie przypominało cholerną sinusoidę.

MARZEC, ROK PÓŹNIEJ

W swoje pięćdziesiąte urodziny postanowił skończyć to raz na zawsze. Długo oczekiwany epilog nadszedł, wywołując u niego uśmiech pełen ulgi. Zrobił to. W końcu. Chyba nareszcie przestał być niewolnikiem własnej ambicji. Ponad osiemset stron czystego, dopracowanego tekstu. Jego pierwsze, wielkie dzieło. Jutro z samego rana zamierzał udać się do wydawnictwa. Teraz, kiedy książka była gotowa, zdawało się to tylko formalnością. Popatrzył z dumą na laptop – od dawna nie czuł się tak podekscytowany.

Przez całe popołudnie kręcił się po domu, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Euforia rozsadzała go od środka. Gdy stwierdził, że nie usiedzi już dłużej bezczynnie, włożył swoje ciemne, tweedowe palto i znoszone półbuty. Wyszedł z mieszkania, zamykając pośpiesznie drzwi. Pomimo tego, że przypadał dziś osiemnasty marca, padał śnieg. Biały puch przykrywał wszystko, a park naprzeciwko jego kamieniczki wyglądał naprawdę magicznie. Że też nie zauważył tego wcześniej… No tak, zwykle był zbyt zajęty pisaniem, żeby zachwycać się otaczającym go światem. Usiadł na ławce przy jednej z alejek przecinających ten miejski lasek. Białe, mokre drobinki spadały mu na nos, a on przeklinał w duchu, że nie wziął ani parasola, ani chociażby czapki. Kiedy to stałem się taki roztrzepany? Zaniósł się okropnym kaszlem, który dręczył go już od jakiegoś czasu. Z dnia na dzień robił się coraz słabszy, oczywiście, że mu to nie umknęło. Po prostu dopóki miał jasno określony cel, nie zwracał uwagi na tak poboczne rzeczy. A dziś rano ważność jego misji wygasła. Siedząc na tej mokrej ławce, ze zgrozą pojął, że stracił sens. Jego egzystencja dotychczas opierała się na marzeniu. Mimo że pracował ciężko, by je spełnić, sam nie wierzył w nie do końca. Teraz dopiero zauważył, że nie żył dla niego, ale w nim. Śnił o sławie, pieniądzach i sukcesie, a takie pragnienia często zwodzą na manowce. Są wyjątkowo niebezpieczne, można by rzec, bo nigdy nie wiadomo, kiedy iluzja staje się rzeczywistością. Głupcze, mogłeś nie kończyć tej cholernej książki. Albo w ogóle jej nie zaczynać – kpiło z niego własne sumienie. Znów zaczął się dusić i charczeć. Zakrył usta dłonią i poczuł przyjemne ciepło rozchodzące się po jej powierzchni. Ostatkiem sił podniósł się z ławki i ruszył w stronę kamieniczki. Przed oczami miał własną krew, tak wyraźnie odcinającą się na tle mieniącego się w słońcu śniegu.

Wejście po schodach było nie lada wyzwaniem, co chwila przystawał, żeby zaczerpnąć powietrza, jednak zaraz zginał się wpół, targany silnymi torsjami. Kiedy dobrnął do drzwi, oparł się o nie i, czując narastający ból w płucach, poszukał kluczy. Grzebanie w głębokich kieszeniach palta zajęło mu dłuższą chwilę. W końcu, znalazłszy je, drżącą ręką otworzył mieszkanie. Zrzucił płaszcz z ramion, nie mając sił na odwieszenie go. Dotarcie do fotela było prawdziwą katorgą. Gdy przechodził obok lustra ujrzał swoją zakrwawioną twarz. Nie chciał na to patrzeć, nie dziś. To miał być taki piękny dzień – dzień, o którym marzył od dzieciństwa. Wszystko spieprzył. Ociężały opadł na fotel, masując obolały kark. Nagle zaczął dostrzegać inne aspekty swojego życia, jakby wcześniej miał tylko zamazany fragment obrazu i poruszał się po omacku. Teraz widział, najwyraźniej musiał skończyć jeden etap, żeby rozpocząć kolejny. Ale czemu tak późno? Doskonale wiesz czemu – warknęła jego podświadomość. – Przez to twoje pieprzone niezdecydowanie. Kolejny atak kaszlu, znów dreszcze na całym ciele. Powiedz, miałeś kiedyś przyjaciela? Obraz zamazał mu się przed oczami. Kobietę? Stróżka ciepłej krwi spływająca z jego ust. Czy zrobiłeś cokolwiek poza byciem marną imitacją człowieka? Nie czuł już fotela pod sobą, może osunął się bezwładnie na podłogę albo siedział dalej, nie wiedział. Było warto? Pytam się, było? Nie wiedział.

***

Cześć, jak pewnie widzicie, nie jest to zwykły post. Nie rozumiem w sumie jego genezy, ale myślę, że ten tekst wynika z kończącego się Wielkiego Postu. Ten okres zawsze wiele dla mnie znaczy, rodzi pewne przemyślenia. Chciałam się z Wami nimi podzielić. Dość długo również nie było rozdziału, przepraszam, jednak mam ostatnio nawał pracy, a pisanie, mimo że stanowi ważną część mojego życia, nie jest w tej chwili najważniejsze (co by się nie upodobnić do pana z miniaturki powyżej). Jakoś sobie na razie egzystuję, od egzaminu do egzaminu – z całego serca nie polecam.

Teraz najbardziej radosna część tej notki. Życzę Wam wszystkim dużo zdrowia (ach, ta kapryśna pogoda!), żebyście doświadczyli rodzinnej atmosfery i miłości, żeby zakończenie Wielkiego Postu było owocne, radości ze Zmartwychwstania, dobrego jedzenia oraz jeszcze raz: uśmiechu!

Za zbetowanie dziękuję Florence.

Serdecznie pozdrawiam

Owl Shadow

PS Macie lub mieliście jakieś szczególne przemyślenia przez ten okres? Jeśli tak, piszcie, chętnie poczytam.